In de groote leerschool

₉8 sam: goudsmit

de metalen belgeluiden sloegen hel en fel door de dunne scherpe lucht. En Bets voelde zich als naakt in haar dunne kleeren, onder haar in de stalen kou volkomen waardeloos omslagdoekje* Haar hoofd was koortsig-warm, maar baar gansche lichaam leek verhard, en vooral nu, onder het wijken der spanning van het gesprek leek het een oogenblik niet meer te verdragen.

„Wil je dan een tas chokela?” bood Tines, „ik heb jetzt nog lood.”

„’k Gaan thuis koffie zette,” zei ze, „Dirkie van vóór past op. . . . a’j nou wou, ko’j meesnuive. . . .”

„Dat mag wel zain. ...” zei hij, voor zich kijkend.

Zij was blij, maar zij wilde niets laten merken. Zij had hem eerst moedig-weg willen opeischen, maar zijn kalme meerderheid, niet volkomen begrepen, verraste haar altijd weer opnieuw, in een krachtige overmeestering, die haar voornemens eenvoudig deed vervluchtigen. En zij moest er toe komen, zijn verhouding tot die vreemde vrouw te aanvaarden, als iets waartoe een man als de hare geraken kon. Zij voelde het in haar hart niet meer als een misdaad; zijn krachtige rustige houding had haar gedwongen, iets van zijn rijpe genegenheid te voelen, te eerbiedigen althans. En zij sprak er niet meer over, en behield slechts een machteloos-stil morren tegen het lot, dat haar nog een deel van het weinige schamele geluk in haar leven had ontnomen.

Zij stonden voor de trap in de dwarsstraat. Bets trampelde. „Goddank,” kreunde zij, en zij zag hem aan, zoekend in zijn gezicht.

Hij had zonder nadenken gewacht. En zij ging naar boven, hem voor. Hij volgde, als de gast in haar huis. Toen zij, na driemaal de donkere trappen te hebben opgedraaid, boven stonden, kwam het veertien