In de groote leerschool

10 SAM: GOUDSMIT

,,0, je lust niet hè,” zei ze, pas half opgezeten, „Kom je (Tr niet bij, jonge?”

„Nee — blij moar sitte.... moak je nie’ dik” — wees hij vrouw Dekker, die deed, of ze van z’n stoel wou opstaan.

„Nou,” kreunde Jans, voor zichzelf als in een verontwaardiging, „jij niet, ik dubbel — ik mag wel me koppie troost ’s middags, we sè-jai moeder,” en tot hem, moeilijk schertsend, om weer de gedruktheid vaneen te rukken: „Seg rooie, as je ’s morreges weer noa de febriek goat, doe me ’n lol en moak de deur achter je jassie dicht.”

Hij had z’n stukkenzak over een stoelrug gehangen en stond bij ’t raampje naar de dooie steeggeul beneden te staren, waar ’n lekkende gootpijp z’n dansenden druppel in de grauwe stilte neerspetterde.

„Stoa je te snurreke?” schertste ze voort, en stoei-gebarend tegen de moeder: ,As je moar weet, dadde se me woue verleie, jij met je ope deur achter je slapende vrouw.... twee rijke heere....”

„Nou,” zedigde vrouw Dekker snuivend, „da weet-ie wel beter, da’ jij doar nie’ van thuis bmt.... niks geen gekkigheid.... mit je eer as getrouwde vrouw mot je ook nie spotte ... want da’s heelemaal niks gedoan ... doar heb ik je ’n ook niet in groo’ gebrocht.”

„Hè moeder haauw óp... .” strafte Jans, „u ken

ook niks geen oardigheid vele, kóm”----

,,’t Had je anders goed te pas gekomme,” zei Piet langzaam, zich even keerend de kamer in, van ’t staren af, waarin-ie de voorbereiding van z’n boodschap gezocht had, en wat zachter, mokkender meedeelend:

„Za-je morrige nie weer gebeure.”

„Wat niet?” vroeg Jans.

„Wat niet,” herhaalde-ie zacht-bitter, zijn stem