In de groote leerschool

IN DE GROOTE LEERSCHOOL I II

zwaar-dreunerig van smartelijke onverschilligheid:

„dat je---- dat ik---- mit die deur---- dat ik de

deur nie sel dichtmoake.”

De vrouwen zagen op, toen verschrikt onderzoekend naar elkaar de tafel over.

„Wèt dan niet!” drong Jans, „wat is d’r dan... „Dat ’t morrege weer Sondag voor me’n is,” drem-melde hij, „dat ’k ommers niet noar de febriek hoef....” „Gossemenikkie,” schrok vrouw Dekker.

„As je me noü,” bleekte Jans, „stoa je n’ aweer op stra-at?.... en twee weke werrek?”

„Werrekeloos....” stroefde hij, „moar, moar, dan vesellef op ’n andere menier siè....”

„Wat dan toch Piet,” driftte zij, „ka-je ’t nie segge.... nou ’t is ’n mooie beweging hoor....”

—    „Hoas je moar niet, goa d’r moar voor sitte.... ” rekte hij, al banger, met als een groote klap op zijn borst van haar verwijtende, geprikkelde ontdaanheid — ,,’t is stoake mit ons vijfhonderd....”

—    Haar oogen gloeiden aan in *t roodend gezicht. „Goffergeefmedesonde,” riep ze in den eersten schrik, ’t kopje neerstootend op tafel, en naar haar moeder

den nijdblik uitwisselend. „Stake?..... en noü-oü?

stake, en w’r foor.... ? nou binne ze toch pas begonne weer ’n beetje te werreke hé.... neé maar jai bint

toch ook ’n mooie hoor---- gossameniksdoen----

heeremetijd, wat nou weer.... nou sit je toch weèr sonder wat hè?____”

Zij schoof heen en weer op haar stoel, al de machteloosheid tfan de dagen en weken zonder geld doorvoelend, de ellende zoo op haar lijf gegooid — en ze zocht naar woorden, ze kon niet ophouden, ze zou hem in ’t eerste oogenblik vooral verwijt en ver-wensching toebijten, kortademig van hulpelooze drift bij de ontzettende helsche boodschap.