In de groote leerschool

90 sam: goudsmit

„Tenminste .... ik ben d^:r,” zei ze bang.

„En wat nou?” vroeg hij, zich naar haar keerend, om tot eenige stelligheid te geraken.

„Wat nou?” herhaalde ze witjes, ,,’k zou denke, dat ’t hier niet warm is, om te blijve staan.”

Hij nikte krachtig, en boog zijn lijf wat achteruit in een beslissende zegging. En met zijn hoofd en bovenlijf zwaaiend zei hij, naar haar angstig gezicht vriendelijk neerblikkend:

„Ik kan toch mit jou nou toch niet meegoan, Bets.... ik kan toch mit geen twee vrouwe tegelijk.... da’ kan ik toch niet. ...”

„Twee vrouwe?.... twee vrouwe....” zei ze bleek. . . . „nou, da’s ook wat moois. ... en je kindere dan?.... je het toch kindere?.... daar bin-je toch nie’ vreemd an, wel?”

Hij zag voor zich. „La we maar ’s oploope,” zei-ie, „want da’s geen werrek, om hier te staan. . . . vooruit maar, van ’t peron af. . . .”

Zij gingen de trappen af naar buiten. Daar zei hij, zijn kregelige pijnlijkheid geheel vermeesterend in het ernstig besef van haar recht:

„Da’k kindere heb. ... da’ weet ik wel.... en daar maak ik me ook as man zijnde niet van of....”

Zij schrok even van zijn antwoord; zij kon niet veel tegenwerpen.

„Ik bin toch je vrouw?” verweet ze, „bin ik je vrouw niet?.... je het toch al die tijd met me geleefd.... A’j dan niet op me bint.... had me dan late loope.... ” „Da’s waarheid....” nikte hij. „Maar daar kan ’k nou mit jou nou niet verder over prate; ik zeg alleen maar: ik ken toch mit geen twee vrouwe tegelijk zijn.... da’s geen mannewerk. .. . ”

Hij voelde in een golf naar zijn hoofd zijn innige genegenheid voor de jonge vrouw, die hij daarginds