In de groote leerschool

86 sam: goudsmit

onder het gerep der beduidenis-volle reizigers. Het was wat een gehaast en gedoe met die treinen, dacht Bets. Ze was er bang voor. Dat reizen en trekken en altijd maar oppassen en oppassen en weten waar je wezen moest. Mannen durfden dat wel. . . . jawel, die durfden wel, met ’r brutale bek. ... en ’r sterke knuisten, en ’r onverschilligheid. Tines ook. Een rakker was-ie, Tines. Voor geen dood of ongeluk bang.

Toen zij een half uur gewacht had, eens loopend en weer stilstaand en trampelend, niet wetend hoe te doen van kou en ongeduld en spanning, bracht de komst van de Duitsche trein haar eindelijk den schok toe, die haar het uitputtende leed van kou en angst vergeten deed en haar tot handelen dreef. En zij sjouwde naar de derde klasse wagens en stond wit te loeren naar de open portieren. Was-ie er niet? Zou-ie d’r niet zijn? En zou zij, zij.... bij hem....? God als ’t maar niet. . . . Dan kon ze toch niet eens fatsoenlijk dicht bij komen? ’t Gaf een relletje.... Nee, een relletje wou ze niet.

Met Tines wou ze geen relletjes nu, o nee.... De tranen kropen naar haar oogen. Ze kneep haar gezicht tot rust, ze wou niet huilen, nee.... En ze trampelde eens en keerde zich huilende om. Zoo was ’t weg. Daar ginds, was-ie dat niet? Met die groote hoed? Ja, o god. . . . daar had je ’m. . . .”

,,Tines. . . .!” riep ze. En ze zag ’t al. Een bons in haar hart. Aan zijn blik zag ze, dat 't nog zoo was. Hij gaf niet om ’r, nee. Zij had een aandrang gehad, naar hem toe te loopen; met een schok bleef zij staan. Maar hij had haar nu tóch al gezien en zij schuifelde maar langzaam, als om ook onverschillig te doen, naar hem heen. Ja, gelukkig; alleen was hij tenminste. Hij zag naar haar, even verwonderd, dan dadelijk