In de groote leerschool

82 sam: goudsmit

’s middags gehoord had, dat hij met de trein van half negen naar Mokem zou komen, had zij zich voorgenomen te gaan, hoe hij haar ook zou ontvangen. De zes maanden dat haar kerel weg was, had Bets het eenzaam en moeilijk gehad. Eerst, een maand na zijn vertrek, haar vierde bevalling. Zij had er van langs gehad, en zij had nu zelf gevoeld, wat het be-teekende voor Rika beneden, de vrouw van den matroos, die al een paar maal een verlossing had doorgevochten zonder haar man. Maar toen had Tines nog een hartelijke brief uit Duitschland gestuurd en wat extra uitgespaarde centen, en met de hulp van den dokter, dien ze in haar nood flink had aangepakt, en wat versterkende middelen van de stad, had ze zich er weer wat opgenageld; de buren redderden de boel en de kinderen. Daarna, toen ze weer over de vloer was, kwamen de harde dagen. De stad liet haar los: ze was geen zieke meer; de noodstand was voorbij, ze kon weer werken. En ze sjouwde haar slappe lijf naar de werkhuizen, vier, vijf van de zeven dagen, om voor de veel-eischende juffrouwen een verdieping de goeie beurt te geven voor de heele week, voor een gulden en de schuw-haastig geslikte kost, met een boterham toe naar huis. Van de kinderen was ze den heelen dag weg, maar ze had wat voor ze te eten. Zij voelde zich afbeulen, zij kon niet, maar trok zich op aan de noodzaak om rond te komen; haar magere krachtlooze lijf voelde onder het werk aan als door stalen tangen genepen, met dien zonderlingen overvloed van de melk voor het kind, die nog een heelen tijd bleef, en waarvan zij niet wist, voor wie de ontlading, tweemaal per dag na een ren naar huis, wel het grootste g;enot was: voor haar, die het zich als een smartelijke last voelde ontstroomen, of voor den jongen, die het haar schrokkend ont