In de groote leerschool

76 SAM: GOUDSMIT

„Welnee, — nie noodig.... u werkt toch niet, wel? — welnou.... laat de jongen dan alleen gaan.... anders krijge me alle families binne, dat gaat niet op, nie waar?”

Chajem prevelde wat, overbluft. Hij wist niet dat het zoo spoedig afgeloopen zou zijn.

„Nou ga maar,” zei-ie zacht tot Sjimmie en maakte zijn hand los.

Het kind zag hem aan en hij schrok van het kleine angstige gezichtje, dat bleek-bezweet stond van angst, met witte lippen, die waren begonnen te trillen. Sjimmie had er niet op gerekend, dat zijn vader reeds zoo spoedig van hem weg zou gaan. In zijn stille vrees voor de groote, monsterachtig-gedachte fabriek het heele laatste deel van den weg over, steeds heimelijk benauwender zijn lichte jonge lijf bezwarend, had hij de blijmoedige, levendige vertrouwelijkheid van zijn vader gretig en driftig genoten als een troost en een bemoediging en bescherming. En nu hij hier stond, in die lage deur-opening, met vóór zich de bijna donkere gang, waarnaast en waarachter hij het ratelend gestamp der onbekende schrik-opdrijvende machinevervaarlijkheden in zijn reeds levenden angst voelde stooten en klemmen, was het gebouw hem als een reusachtige spokige grot, waarin hij meedoogenloos werd neergedreven, onbeschermd en tot gillens toe rondgejaagd. Het gedrocht overmeesterde hem, het greep hem met zijn haat-scherpen, nijpenden klauw in zijn broze, magere onverweerbare lijf; het ontscheurde hem zonder bedenking, in een enkel, als een moord overrompelend oogenblik, aan al de warmte en de veiligheid en de liefde van zijn vader en zijn kring, en sleepte hem mee om hem te wurgen. Hij kon niet meer spreken, te machtig in al zijn eigenheid overmeesterd door den baas, om zijn vader nog te