In de groote leerschool

HOE DE KLEINE SJIMMIE NEETER BURGER WERD III 75

Zij gingen de middenpoort onderdoor en de binnenplaats op; daar wachtte een troep werkbegeerigen, mannen, vrouwen en kinderen, opgesteld voor het hokje van den portier, die hen scheen in te boeken. Chajem en Sjimmie sloten zich aan, en wachtten stil. Zij hoorden boven het bangelijk-zachte gepraat der op aanneming hopende wachtenden uit, het gestamp van machines, zwaarzwoegend, in een stagen, moei-zamen ademhaal, als het hoorbaar bereiden van den pijnlijken maaltijd van den arbeid, waar het een voorrecht en een geluk moest zijn te worden toegelaten. Maar Sjimmie voelde dat diep-bonzend gedreun als een benauwenis aan; hij zou er nu dadelijk, onder deze vreemden en de honderden die reeds binnen waren, worden opgenomen als een onopgemerkte nietsv/aardigheid. Hij begon zich al eenzaam te voelen, en inniger en stil-heviger te genieten van het nog korte bijzijn van zijn vader. Hij zag hem aan en zei niets meer, verbleekend. Er werd een kruisje achter zijn reeds ingeschreven naam gezet en hij werd doorgelaten. Aan den ingang, een zij-ingang, naast de machinekamer, waar achter ramen, groote wielen wentelden over drijfriemen en stangen en armen dwazig-wijde sprongen aan- en terug-buitelden, stond een baas in blauwe kiel en broek en hield hen staande.

„Allebei?” vroeg hij.

Zij antwoordden tegelijk, schuchter. ,,Nee.... mijn zoon/’.... wees Chajem zacht, terwijl Sjimmie in bangelijk opzien, verward hoofdschudde. Hij had zijn jongen nog bij de hand, waarin hij hem warm-vochtig voelde knijpen. Het zweet sterde in zijn bleekgroene gezichtje.

,,Deze deur,” zei de baas.

Chajem zag hem aan.

,,Ik ook?” vroeg hij verlegen.