In de groote leerschool

HOE DE KLEINE SJIMMIE NEETER BURGER WERD III 73

Hij glimlachte, verwonderd om een vreemde ontroering, die de vraag van het kind, hier op den stillen weg hem als een lichte, zoete siddering in zijn lijf had gestuwd. Wat was dat daar, in zijn herinnering, ergens diep weg, diep in de geschiedenis, ver weg.... Een weg, een kind, een vader, een smartelijke tocht... en de vraag van het kind: waar is het.... Hij hoorde Sjimmie’s woorden nog eens, echoënd in zijn verbeelding. — En hij moest opeens aan zijn aartsvader Abraham denken, die opgeroepen werd om zijn zoon Izaak ten offer te brengen.... Hoe was het.... Van ver, uit het herinneren, een droeve deun van Nieuwjaarsfeest in de witte, van zachte lichten doorglansde Synagoge — zong het in hem door, een droeve weemoedige ballade-wijs. Het was dan, dien gewijden dag vóór den Grooten Verzoendag, bij het overzien der som van menschelijke kwaadwilligheden, als een verbidding, een smeekend beroep op de oneindige onzelfzuchtigheid van den stamvader, die op een wenk van zijn God gereed had gestaan, zijn in diepen, schier verdorrenden ouderdom verworven kind voor Hem af te staan en te slachten. Op den weg, terwijl de knapen bij deti ezel achtergebleven waren, had het kind gevraagd, ziende zijn vader met al de toebereidselen voor het offer in zijn handen, den vuursteen en het groote slachtmes, en zichzelf belast met het hout:

„En Izaak zeide tot Abraham: „Vader!” en deze zeide: „Hier ben ik mijn zoon”....

En hij zeide: „Hier zijn de vuursteen en het hout, maar waar is het lam, dat tot brandoffer dienen zal?”

Toen zeide Abraham: „God zal zich van het lam

tot brandoffer voorzien, mijn zoon”____En zij gingen

weder te zamen verder....

Chajem glimlachte. Het kind zou het niet begrijpen.