In de groote leerschool

8 SAM: GOUDSMIT

verkoeling, te hard en te plotseling door zijn heele lijf, zijn bloed, zijn hoofd, ontmoe digend, en lichamelijk ontstellend, tot misselijkheid bijna toe: daar zou je wel weer dadelijk ’t gedonderjaag hebben. Ze bemoeide d’r eigen d’r mee, ze liet ’m niet met rust. — ’t Was ook wel grienerig.... van trouwen af was ’t al ’n paar keer verscheiden weken zonder werk geweest — ze was helsch op de centen. Maar d’r moeder — die zat ’r tusschen te stoken ; de zes laatste weken dat ie werkeloos was geweest, had ze ’m mooi verpest: alle dagen scheeve gezichten, gemok en gesmijt en as je wat zei — geschreeuw toe en gesnotter, en dreigementen met wegloopen. ’t Was vuil, as ’n wijf niet met je meeging, as d’r anderen tusschen lagen te kankeren. Maar hij zou d’r toch wel’s eenmaal an’r verstand brengen dat ’n werkman op z’n vrouw dn most kennen ; je bent toch niet werkeloos voor je eigen plezier? Of'je de grootste slampamper was.... Maar as ze n’et niet snapte, wat kon je d’r tegen doen ? je vrat ’t maar op, zoo n half dozijn weken achtereen. . . . Onder ’t naderen, terwijl z’n eerste toornige beslotenheid, z’n sterk-vaste voornemen van trouw door ’t betasten der tegenstand-scherpte al gewond werd, liep-ie zwak te overdenken, hoe ’t haar aannemelijk te maken: dat ze bij volharding, na enkele moeilijke weken misschien kans hadden, voor ’t ouwe loon althans door te gaan na de uitputtende werkeloosheid van anderhalve maand. En hij verblijdde zich maar een poos met de hoop, dat ze zou gaan begrijpen; het leek toch zoo klaar, zoo rechtvaardig van verzet na de sterking der eens-willendheid ginds bij de vele honderden genoten; zij zou moeten inzien dat ’t ook haar voordeel was, dat hij toch voor haar ook weigerde zich voor nog minder te verkoopen; dat zij toch met nóg minder dan