In de groote leerschool

HOE DE KLEINE SJIMMIE NEETER BURGER WERD III 67

van vermoeienis en herstellen van zijn lossige kleeren in de nuchtere ochtendkoelte van de straat stond. Hij had het kind de laatste broodkorsten voor ontbijt gegeven, en zelf niets genomen dan het genoegen van die kleine opoffering en een zoete, bijna overgevoelige gewaarwording van goed te zijn zoo voor den jongen: hij zou het nog graag eens over willen doen.

In het volle bewustzijn der beteekenis van hun tocht, had hij, boven het besef der onafwendbaarheid uit, een diep in zijn binnenste brandend leedgevoel, om wat hij den knaap als eerste deel van zijn troebele erfenis te schenken had, nu hij hem tot den hardst-werkenden der beide kostwinners van zijn gezin ging maken. Hij wist, dat hij hem de glanzigste en sterkste dagen van zijn jeugd ging ontnemen en hem midden onder de hitte van zijn speelschheid wegvoerde naar waar de onderdrukking der vrije meesterschap over het eigen dartele lijf reeds haar verwoesting der gelukkige kindergedachte zou beginnen, om hem misschien in een slag van weinig maanden te verminken tot de vroege lustelooze en matte ouwelijkheid, die hij had leeren onderkennen op de gezichten en aan de lichamen van de werkende kinderen der armen. Hij wist, hoe hij dit droeve bewustzijn te dragen had: dat hem niets anders bleef dan zijn jongen heen te werpen in het wilde wielenspel van den staag naar een beter einde zwoegenden we re ld voortgang; onder het geweld van den woedenden zegewagen der gelukkiger toekomst, waar de vele zwakken en lauwhartigen verpletterd zouden worden, die niet de drieste macht zouden bezitten, zich staande te houden, om de teugels te grijpen, en den koortsig-jagenden rit, waarop de millioenen ellendigen smeekend wachtten, te koelen hoofde mee te vieren. Wat bleef hem anders dan zijn zoon te brengen tusschen de vele kinderen van zijn gelijken,