In de groote leerschool

HOE DE KLEINE SJÏMMIE NEETER BURGER WERD II 63

verdwalen. Doch toen hij bemerkte dat voor het overige hetzelfde liedje van eiken dag gezongen werd, en er zelfs vandaag geen warm eten op tafel kwam, had hij wel een hevig smartende teleurstelling gevoeld na de verwachting van wat vreugde en wat feestelijke warmte; het was heet-verdrietig naar zijn hoofd gestegen, en hij kon het niet helpen: ondanks zijn kerkelijk-mannelijken leeftijd, had hij een bitter deuntje gehuild. Hij zag dat vader en moeder deden alsof het zoo hoorde, maar hij had den ganschen dag een wonder verwacht, dat de uren in feestelijken praal zou zetten; hij had gewacht tot den avond, maar het wonder was niet verschenen. De avond was gekomen als alle avonden, alleen wat droeviger en kaler en donkerder en verdrietiger en met wat meer zuchten van vader en moeder door hem gehoord, omdat hij wat langer had mogen opblijven. Hij was nu ook grooter geworden. Een ernstige dag scheen te zijn voorbijgegaan. Hij had van de plechtigheid van den ernst niet veel bemerkt, hij had een gevoel alsof hij geofferd werd. Vreemd was het vanmorgen geweest in Sjoel, toen hij werd opgeroepen naar de Biemah, de verhevenheid waar de Voorzanger stond, om voor ’t eerst een fragment van de heilige Touroh in te leiden. Schuchter, als in een overval van wereldsche, mannelijke gewichtigheid had hij met zijn beangstigde guitengezicht zijn Brooches opgezegd, zorgvuldig aangeleerd in uitspraak en vertaling, doch nimmer in hun wezen doorvoeld. En eer hij zich een oogenblik van zijn bevinding bewust had kunnen maken, was de gebeurtenis voorbij en zat hij weer op zijn plaatsje, armzalig, hongerig joden jog, met zijn dolle be-geerige hoofd heimelijk vol van buitelgedachten aan spel en vechtpartij en snoeperijen, in zijn van de straat gerende, kleine, lenige magerheid, en als in een maske