In de groote leerschool

6o sam: goudsmit

zonderlinge warme weelde..... Maar zij was niet in

staat hen in iets te helpen, want zij durfde niet thuis komen; moeder had haar de trap ontzegd, toen zij hen eens had willen bezoeken. Och, zij sprak zich, met de sterke overtuiging van haar bescheiden-gewilde bevrediging, dan maar vrij van alle schuld, al begreep zij dat haar moeder haar verwenschen zou. Zij had het nu eenmaal niet langer gewild, het sjokken en schreeuwen achter de kar met wat groenten en rauwe visch, den heelen dag lang en een eind den avond in, met de ongewone belooning van enkele kwartjes verdienste die niet hielpen, wanneer ze los had weten te komen zonder scha; en ze had het niet langer gewild, het ploeteren en slonzen in kleine, smerige buurt-dienstjes, omdat ze voor een betere dag- en nacht-betrekking geen kleeren had. Ze had de ellende en het vuil en het donker en het gebrek-aan-alles, bij rusteloos geploeter niet langer gewild; en zij was eindelijk onder een langen, wilden, rauwen kreet van haar jeugd-verlangen het huis uitgeloopen om wat anders te zoeken, wat vreugde en wat licht en wat genot voor haar jonge, getreiterde begeerigheid. Ze had wat kleeren en wat eten en drinken en wat liefde gezocht, en ze had haar jonge lijf wat opgeschikt en het gegeven, met een blijdschap om dit bezit, dat zooveel scheen waard te zijn in de wereld, waarvan zij niets kende dan een ellendigen hoek vol triestigheid. Want waarlijk scheen er een beetje levensvreugde te komen en een weinig mannelijke genegenheid van enkele uren, die vreemd voorbijdreven als een nimmer gekende en steeds niet doorpeilde weelde. Zoo, bij elke nieuwe verbintenis, zocht zij hevig-tastend er de liefde in te ontmoeten, die haar eens gelukkig moest maken, altijd weer, na elke nieuwe teleurstelling van haar stille onbewuste hopen, als onder zooveel sluwe, vlug