In de groote leerschool

HOE DE KLEINE SJIMMIE NEETER BURGER WERD II 59

„Nou, hou nou maar op!” riep hij stoeiend, en, weer begeerig lachend:

,,’k Zal ook eris zoo’n glaassie lekkers drinke — met Paasch misschien wel, as ’k me goed pakkie heb....”

„Ga, dóór jonge — je bent nog veels te klein.”

,,’k Ben morge Bermitswe”. .. .

„Morge?.... En wat dan”....

,,’k Gaan met vader na Schoei op ’t grachie.... ik mot toch opgeroepe worre?”....

„En heb je dan ’n hoed? Je mag toch met geen pet na schoei?”

,,’k Krijg van Salomon van Oome Zakkie een,” vertelde hij schielijk, „te leen, zie je.... of nee.... eers heb ’k ’m te leen zalle hebbe; noü.. .. heb Salomon alle eede gezwore, hij wil ’m niet weer op hebbe, as ik ’m eenmaal heb gehad.... noü.... heb tante Mietje gezeg.... mag ik ’m houe metéén voor me Bermitswe”....

Zij had gemerkt hoe hij steeds langs haar heen had gekeken naar den heer, die binnen aan haar tafeltje was gaan zitten rooken en naar wien hij niet durfde vragen; en ook naar de bruin-roode Vermouth in het fraaie lange glas. En zij had uit haar taschje een paar kwartjes genomen en hem die gegeven, zij durfde voor haar ouders geen geld meegeven openlijk, daar zij er zeker van was, dat haar moeder het niet aannemen zou.

Zoo peinsde zij den heelen middag na over thuis, over het deel dat zij gekozen had; telkens weer, bij korte hevige bezigheidjes van haar nieuw-gewekten aandacht, zich verbeeldend wat over haar gemeend en gesproken werd, en hoe het zijn zou, en hoe heel anders dan nu bij haar. En over de onoverkomelijke pijnlijkheid van dat verschil: tusschen die immer verontrustende naaktheid van het gebrek thuis, en haar