In de groote leerschool

44 sam: goudsmit

gaande en keerende stroomen der voorbijgangers en langs de karren en paarden om, vergaten zij de stad en het gevaar, en met de lichamen en hoofden vol fijn gejuich, zochten zij de warm-gouden en zilveren netten der wulpsch-driftige walsen en vlei-wiegende polka’s, en drongen zich in den brandend-zoeten vang der hartstochtelijk-uitbevende koperen trompetstemmen. Op de stoepen stonden de kijkers, wachtend op werk of handeltje, zachtpratend naar vrouwen en meisjes met handen in hun zakken; en slechts bij oogenblikken grepen zij een melodie in haar vaart, om die in onverschillige genegenheid een eind met hun aandacht te doen voortwalsen en weer los te laten.

Chajem Neeter was met Levie naderbij gekomen; er leefde een lach en een glans van goedvinden en toeknikken langs zijn groote scherp-beenige gezicht, ruig en rood van weer en wind en regen; hij stiet Levie aan en zij bleven staan kijken, terwijl Sjimmie, nog aan zijn hand, nu stond te krijten naar kameraadjes, met roodgedrongen hoofd ruzieend, dat op dit nummer geen ,,Russische” te dansen was: het was geen Russische dans.

„Mot je dan al weer weg?” vroeg Chajem, „vooruit dan maar, maar denk der om, op tijd thuis hoor je.... ik wach op je.... je blijft me niet de heele avend aan de slenter”....

Hij vertelde Levie van den jongen nu, die zoo speelsch was, en die Zaterdag Kerkelijk zou worden aangenomen. En hij bedacht een verhaal van een ruzie die hij met zijn vrouw gehad zou hebben over de saam-stelling van het menu voor de feestmaaltijden van Vrijdag en Zaterdag. Levie schertste terug en bood zijn hoogen hoed en zijn automobiel aan om de gasten naar de Synagoge te rijden, en op eens ernstiger, vroeg hij, waarom de jongen werd aangenomen, en