In de groote leerschool

34 SAM: GOUDSMIT

van begeeren gebonden geestdrift en hun ernstig uitzingende vervoering verwijtend, dreigend en juichend door de zalen hadden gedreund; onder die aarzelloos-vast bemoedigende en opstuwende en opstootende eenheid van onverzettelijk-blijmoedig willen, van offervaardig-toegewijde beslotenheid en weifelloos zeker verwachten — had hij zich warmer en krachtiger gelukkig gevoeld dan sinds jaren. Het bewustzijn van een nieuw gevoel van broederschap jegens zooveel honderdduizenden gelijken op die groote worstelende, vroeger met beklemming ingedachte wereld, dat nu, bij deze zwellend losbrekende uitjubelingen van ge-zworenheid, wel voor altoos tot een levende wezenlijkheid in hem volgroeid scheen — had hem tot een kinderlijke dankbaarheid in het geloof aan alle nieuwe komende en herstellende schoonheid ontroerd, sommige oogenblikken vervoerd tot nimmergekende verheuging om het leven en alle menschen, en hem voor het eerst in een zacht-blijde gewaarwording der vertroosting met alle treurnis van zijn bestaan verzoend.

Pas een jaar, sinds hij den dienst van zijn been voor goed verloren wist, was hij begonnen, de meetings en de vergaderingen en cursus-avonden aanhoudender te bezoeken, na al zijn dagen vol leege, looze slentering. Zijn been had hem er toe in staat gesteld, sinds het onherstelbaar was gebleken en er aan sjouwen niet meer te denken viel. Een dertig lange, moeilijke jaren had hij als vast-los man in ’t oud ijzer gewerkt, tot op dien morgen een zware plaat in een booze gril der onbegrijpelijke en verbijsterende gebeurlijkheid uit zijn handen was gevallen, hem omvergesmakt had en met den scherpen kant op zijn dijbeen' gekanteld was, zoodat hij van voortgaan met meelossen maar af had moeten zien. Hij was zes weken in ’t gasthuis op bezoek geweest; had drie weken liggen