In de groote leerschool

28 SAM: GOUDSMIT

al naar hem heen, en de smalingen pijnden langs zijn ooren: „Onderkruiper! Schoreme huichelaar! Ver-rajer! — Loat je mit de klebakke noar de skool bringe!....

Hij had zich weggeworsteld, tot huilens toe gesard; doodsbleek was-ie eindelijk bijna buiten ’t bereik der onstuimige jongeren gekomen, toen, plots, een hand achter hem, een hoop straatvuil gegrepen en met heftigen kwak naar zijn te laat wijkend hoofd had gespetterd. Met een ruk, ellendig, doorweëd, trok hij terug, de modder was hem in ’t gezicht gespat; als een afschuwelijken, brandmerkenden smaad voelde hij het natte straatvuil klitten tegen zijn verhitte gezicht.

Een kwartier na Jans kwam hij thuis, als in een vlucht, na een grooten omweg vol jachtige verwarring. Hij strompelde binnen, smakte zich neer op een stoel, keerde zich toen af, naar de steeg starend, waar de leege stilte het tumult opnieuw voor zijn ellende-indrinkende oogen brandde.

Jans had zijn ontwijkende oogen voorbij gezien.... zij hadden nog geen woord gewisseld. Als een snijdende grieving, een tot huilens toe beroerde spijtigheid brandde haar de schaamte om haar verraderlijkheid. Toen de agent hem had willen beschermen en hij werd weggetrokken, sprakeloos, en even later, bij de modderspat op zijn gezicht, had zij bijna gegild — Toen had zij plotseling goed en vast begrepen.

Zij aarzelde, de keel vol. Maar haar weeke zwakheid verwinnend, liep ze naar hem toe.

Ze stiet hem aan. En zacht, schuw nog, alleen durvend door de groote begeerte:

„Verdomme, rooie, se hebbe je op je smoel gegooid, hè?---- beroerd hè....”

Hij zag haar even aan, een prop in zijn keel ook.