In de groote leerschool

IN DE GROOTE LEERSCHOOL II 23

d’r moar anstoan.... vijfhonderd man en bijkans gen cent in de kas.... en.... en ’n uitgehongerde vereenigingsbeweging allegoar.... niet zuinig....’ * ,,Wa’ bedoel je, rooie....”

„Nou,” lei-ie uit, „toch mit de steungelde ommers.... dr’is toch ommers nerreges wat in kas óok?” „je goat d’r onder.... so knap bi-je niet” .... „je bin toch allemoal moar luizige werreksloebers ommers.” Zij zag hem aan van terzij, terwijl hij met zijn schouders schokte.

„Seg.... Piet.... je mos morrege maar prebeere...” „Wat....”

„Om.... om weer te beginne.... mogelijk leg je d’r toch ommers anders heelegaar uit?.... As je nou ’s gaat kijke.... meskien goane d’r wel meer.... je mot toch ete ommers?.... as me nou morrege weer same thuis benne.... en d’r is toch gedorie niks, seg.... je kan toch altijd sien....”

,,’t Is bezope....” zei ie, huiverend van verliefdheid terwijl zij zich tegen hem vlijde, dichter, zelf verteederd, met haar hoofd bijna öp zijn schouder tot hij haast zijn handen, zijn mond niet kon bedwingen.

„Malle sloerie,” schold hij zacht, „goaje weer mit de boas mee? je mag me bed wel ’s opmoake hoor.... ’k heb d’r de gansche week sóó ingemaft....

„Ho-ho! gossiemijne.... je hadt nè-soogoed in de krulle kenne gaan ligge....” lachte ze, „nou hoor, ’k sal sien wa ’k voor je doen ken....”

„Malle” lachte hij. Hij hield haar hand in zijn knuist, zoo stevig, zoo warm, warm door alles heen. Hij zou morgen ’s gaan zien, hoe ’t gaan zou.

* * *

Het klemmend-bedachte gebrek deed hem een gelukkige uitkomst hopen. Het verarmde huis had