In de groote leerschool

20 sam: goudsmit

te willen spannen om hem naar haar toe te trekken, tegen haar lijf te drukken, opdat de mond en de oogen en het heele wezen, eenig-vertrouwelijke fluisteringen zouden koozen naar zijn jonge witte vel. En zij voelde, hoe een drukkende benauwenis, die van daar, van boven, uit het huis, haar dompte, van haar weg zou kunnen vallen; zij herinnerde zich ’t gesprek van straks met haar moeder, als een verstikkenden dwang, een te ontvluchten gevaarlijkheid; hoe die steeds het eigen, volle, bloed-eigen bezit omwond met woorden van dreigende vergrijnzing, hoe zij haar tegenzin in hem bij geen enkel gesprek terug hield, vanaf ’t begin van hun saamgang zich al verzettend, tot allengs zij zich als in een voortdurende samenzwering tegen hem schuldig voelde, verwarrend haar eerlijkheid, het open geluk van haar liefde met een duistere door-weving; begroezelend. — En nog straks pas, vóór zij naar beneden ging, had moeder haar van teruggaan heimelijk afkeerig willen maken, zich beklagend, dat hij zich in een week tijds om zijn vrouw niet bekommerde, zijn schuld aandikkend, zijn tijdverdrijf verdacht makend; ’t was trouwes niks geen wonder ook ommers.... je mos toch altèd bij je geloof blijve....

want vandaag of morrege.... je kon ’t toch zien____

dan barstte de bom toch ommers.... dan kwam je tegenover mekaar te staan.... ze had toch altijd gezegd.... *t was vrij wat beter geweest, as zén ’n degelijke Roomsche man had genome....

— ,,’kSoumoar.... moarmit je manmeegoan.... ” zei-ie met ’n hoofdnik naar buiten noodend, ,,as fesoenlijke vraauw zènde.... wa doch ie?”

,,Mooie man,” mopperde z;e, ,,bi-je soo verlangst? je bin sekers d’r van deur geweest hè? dat je je age de heele week stiekem weg hib gehaauwe.... je doch sekers.... bi-je weg.... goddank blèf maar weg hè?”