In de groote leerschool

IN DE GROOTE LEERSCHOOL II 19

Haar blonde hoofd kwam om de deur, op ’t portaal naar beneden zien.

,,Bi jai daar?” vroeg ze onverschillig weg. Vrouw Dekker grimde uit de kamer en zweeg weer heen.

„We wau je,” probeerde Jans, maar ze liep onderwijl al de trappen af naar hem toe.

En hij, de handen in zijn broekzakken:

„Ik kwam ’s hoore, as...., as je nog vé sins was

om weer thuis te komme----je blèft me wat lang op

de koffie van deze keer....”

Zij bekeek hem van hoofd tot voeten, zag zijn ver-slordigde, zakkig om ’t lijf hangende kleeren, zijn hangerigheid en zijn bleek gezicht, waarvan ie de ontdaanheid met zijn gemakkelijk onverschillig kijken scheen te willen vertrekken.

„Sau je ’n eris eindelijk weer oasem geve?” vroeg-ie, „sau je nie weer ’s noa je huishouwe komme kake? Hoe denk je d’r over. . . . heb ik je soms gesloage?” „Komme kijke?” onverschilligde ze, en terug verwijtend, „je bin anders soo erreg belangstellend niet, ’k doch da ’k al van je ’n af was.”

Hij zag haar aan, met zijn lichte jonge knapensnuit, de verliefde guitigheid dadelijk achter zijn grommige boosheid, in het oolijk gestamel van zijn woorden, terwijl zijn lichtrossige hoofd bokkig heen nikte bij eiken klem der aarzelend-gezochte zeggingen. Er kwam een glimlach van genegenheid langs haar gezicht sluipen, zich verbergend in de mondplooi en schietend met schalkenden sprong langs de even aanschitterende oogen, als van een fijne kleurige vouw in haar denken, en een gouden aanwarming in haar gansche ruimende lijf. Als een warme geving spon het zich uit haar, zich neigend naar hem heen, zich strekkend over hem uit; koesterende windselen van innigheid, van innigst leven, schenen zich om hem