In de groote leerschool

i88 SAM: GOUDSMIT

Hij was weer opgesprongen en liep de kamer uit, rennend als een met gloeiende staven gepijnigd dier. Hij stond op het erf en zag het rijtuig gaan, rollend in zijn zachte, veilige weelderigheid en zijn rustig onderhouden glans, en met even weinig bekommernis om al zijn nederlaag als hij straks de stakers had zien heentrekken, verheugd, zonder een oogwenk naar hem om te zien. Een vlaag van onweerstaanbare vernielbegeerte bruischte in hem op; maar hij kreet gedempt van onmacht, en greep met de handen naar zijn hoofd. Neen hij kon niets: van allen kant kwam de vijandigheid opgezet, om op hem aan te vallen, om hem te stooten en neer tc drukken en dood te knellen. De martelende onoplosbaarheid van zijn strijd was als een dikke laag kwaadaardige bitterheid op zijn tong, en als een giftige troebelheid van sluwe aantasting in zijn hersenen. Hij wilde zich op alles werpen, om te vernielen en te beuken, in een dierlijke zinneloosheid. Hij liep den hof in en de ruimte was als een wanhopige treitering om hem., en hij voelde dat er slechts één ding was, waaraan hij het schroeiende vuur van zijn pijn kon koelen, en zich uitvieren en vergrijpen.

Toen een oogenblik later de maaltijd binnen was afgeloopen, en de vrouw bezig was het eetgerei af te ruimen, kwam een der meisjes op de moeder toe-geloopen:

„Moeder....’' vertelde het kind angstig. „Vader doet zoo raar .... hai lait heelendal in de boom.... bai de takke....”

„We sai-je Mie----?” riep de vrouw, „we sai-je....

in de boom?.... we sai-je?....”

Zij sidderde, en stond stil, en voelde plots het ongeluk uit de kamer op haar afkomen, en scheurde een kreet uit haar borst, en rende met de handen aan haar