In de groote leerschool

182 SAM: GOUDSMIT

„Ik bin te oud,” zei hij gelaten, „da’s geen werrek meer veur main. ... ze binne niain te machtig. .. .” Boer Lammers zette zich pal voor hem neer.

„En a’k nou is bai je gong stoan....” zei hij gram-mend, „en ik nam een groot mes in main hande, en a’k nou bai je gong stoan mit een pestool.... en ik sneed en ik schoot d’rloi pens zoo merakels kapot.... da’ze allemaol op de vlucht sloege....”

De oude zag hem aan. Hij herkende zijn eigen jonge, blindwrokkige, tot uitersten van moorddadigheid drijvende hardnekkigheid; maar hij had gezien dat die hier onmachtig zou blijven.

„Ik bin te oud....” zei hij hoofdschuddend, en keerde zich peinzend naar den kant van het water. „A’k ’n jong kerel was.,., dan wos ’k niet wa’k dee.... want da’s arreg genogt.... da’sslim....” Boer Lammers zag zijn vaders’ beslotenheid, en hij voelde nu voor goed zijn onmacht en hoe de laatste hoop op eenigen wrekenden tegenstand aan die vijandschap hem ontzonk.

Hij liep naar binnen om eenige bevelen te geven, en le zeggen, dat hij naar Jansen ging om uitstel te vragen, want de betaling der huur, die door alle kwaad het eerst werd geschonden, was ook het eerste, waaraan hij met angst moest denken.

En hij ging, na de vele terging, teleurstelling en ontmoediging, met een gering blijfsel van hoop op een voorspoedig herstel der dingen, den warmen, frisch-doorwaaiden weg op, langs de groote olmen links vol lispeling en geruisch, met daarachter, in een zachte, ver-diepe glooiing, het weiland van den polder, waaruit de wind zoetige geuren opdreef. Rechts was het breede heenvlietende en heen-koerlende water, anders, hier dicht bij de stad, vol levendigheid van het kleine geweld der bootschroeven en motoren