In de groote leerschool

KINDEREN I7I

weg. Dan stiet het en dreef het in hem tot verzetten en wreken, en alle kracht scheen, met droefenis doorladen, terug te keeren en op te kruipen als een sombere driftige, zoekende aanval, naar die ééne plek, naar zijn arme berstens-beladene hoofd, dat onder dien aandrang in een vernietigenden breuk scheen te zullen springen van pijn. Zoo, in die donkere persing van wee, terwijl zijn keel zat toegesnoerd en het zwart en rood van de uitzinnigheid langs zijn oogen trok en trilde als een floersende en laaiende wolk, wrikte hij met zijn groenige gore hoofd, waarvan de kaken beefden onder het trillen der schreiende lippen. En niets meer volgend van de afwikkeling der werkelijkheid, barstte hij zijn wanhoop uit tegen zijn vader, die daar ook zoo kalm scheen te blijven staan, met zijn aanvaarding van het verdoem-bare kleine beetje, waaraan hij, Jaapie, na al wat er in hem gebeurd was, immers niets had, niets, o god, heelemaal niets.. .. Hij stond te trampelen tegen den grond, springend van spijtige drift en hij barstte in gebroken huilen uit.

„Prul!” schreeuwde hij, ,,Prul!.... Prul!....: je bint een vuile stomme prul.... dat ben je, dat ben je.... hoor.... hoor.... hoor!.... prul!.... prul!____”

Om zijn brandend verdriet te ontladen, schreeuwde van angstige bewustwording hij door, met zijn roode heete hoofd en zijn schorre huilstem. Maar hij sloeg plots met een ijzigen schrik terug, want als een dier, bitter van onbeheerschte spijt en miskendheidsgevoel, was Joede op hem toegesprongen en had hem met één in zijn woesten vaart tegen den grond gesmeten. Jaapie voelde het vernietigende van zijn vaders drift, en dadelijk, in een losbreking van bangere pijn, zijn eigen onrechtvaardigheid, en de onafwendbaarheid van het nieuwe ongeluk,