In de groote leerschool

IN DE GROOTE LEERSCHOOL II 17

„Dus krai’k geen ete?” vroeg-ie nog eens, bangelijk-gebroken.

„Ik staèk ook!” zei ze, vol, met trillende lippen. Hij stak z’n handen in z’n broekzakken, zag haar, met omlaag-zoekenden kop, diep in de oogen.

„Je weet wèl wat je sait hé?.... Je geeft niks.. .. Jans, weet wèl wa’ je doet hoor!”

„Nee!” driftte ze met een doffen snik, die los ging

breken, „as jai staakt, dan staak ik ook!---- ik

wil hebbe dat je voor me werrekt hoor!”

Hij dook z’n nijdigen kop in z’n kortsterken nek: „Barst dan,” gromde-ie, en liep de deur uit.

II.

Toen-ie ’s avonds laat weer naar boven klom, terwijl de heftigheden zich hadden neergelegd in een sterken loop door den frisschen avondwind, de begeerte naar verzoenende overtuiging tot een rijper vastheid was gegroeid — overrompelde hem het huis met teleurstelling; hij vond de kamer donker, zijn bed leeg. Diep pijnlijk sneed de beleediging in hem: zij was dan weggeloopen. Het was de vernederende grieving door het wijfje dat zijn huisje achter zich gelaten had, dat hem niet waardig scheen te vinden, zich door hem te laten omhelzen. Hij dacht niet over de domheid na waarmee hij in het, bij goud-klare oogenblikken zoo goed en machtig-geweten streven, van achter werd aangevallen; hij doorwoelde alleen de doodend-verbitterende machteloosheid, waarin hij gebonden, geklemd stond, als met venijnige nagels in zijn vleesch gebeten, en hij doorpeilde knersend, zonder kracht tot doordenken der feiten, de ellende waarin het eene liefste hem zijn kracht zou gaan benemen, opdat hij het andere liefste niet zou kunnen bemachtigen. In de groote leerschool. 2