In de groote leerschool

ió sam: goudsmit

hij wou je spreke, zeid ie geloof *k. ... nou ajuussies meid.”

„Joa dasgoed,” zei Jans met gefronste brauwen — en het prikkelde in haar — wa’ was dèt nou weer van moeder.... se had altijd apartigheidjes, d’r dee ze toch ommers nie èn.... ze wist nie’ altijd wa’ se dee die aauwe.... rnoar dat-ie wel ’n hoop skuld had d’ was vast.... w’r foor niet an ’t werk te blijve? je most toch ommers frete.... je kon toch ommers mit de groote tóch nie bakkelaaie, de’ beroerde gestrai.... d* broch je toch ommers nog veul verder achteruit.... en jij sat d’r moar mee, as vroüw tóch....

Piet stond bleek bij ’t raam, moedeloos, vernederd, en hopend haar even dichter bij zich te brengen vroeg-ie:

,,Krège me ’n happie ete?”

Ze zag hem toomig-minachtend aan, en zich weer afwendend:

,,As je moar weet dat jai morrege noar je werrek goat”-----

,,A1 sanik je nou nóg so.... de’ kèn ommers niet?”

Maar ze viel weer heftiger, geplaagder-huilend uit:

,,En as je ’tmaar weet hoor — ik heb óók wat te segge,... je sal sien wat ^yr gebeurt hoor.”

„Wat ’r gebeurt? wat ’r gebeurt — je bin ommers met je harde kop net teugen ’t heil in? Mit je ruzie-stookster van ’n ouwe?”

„En je gaot noa de febriek hoor!” huilde ze luiderop, al angstiger nu ze zekerder inzag dat-ie thuis zou blijven, „ik wil ’t hebbe hoor! ik wil geen slampamper voor man hebbe hoor!”

„Krijge we ’n happie ete?” vroeg-ie nog eens, met verpropte keel.

„Nee!” stampte ze, „nee!” en liep weg naar *t keukentje. Toen ze weer in de kamer stond, leunde-ie tegen de muur bij de deur.