In de groote leerschool

i68 SAM: GOUDSMIT

delen met de tafel van tien kilo op zijn hoofd, bereikte. De antiquair had ook geglimlacht, een weinig goediger en een weinig zelfingenomener dan de museumdirecteur, en had Joede een paar gulden winst geboden. Maar Joede was heengegaan en had zich daarmee heel wijs gerekend, want als de tafel wat waard was, was ze ook een boel waard. Na nog door vier kooplui in zijn dappere hoop te zijn gekrenkt, begon hij te gelooven, dat de groote dag dezen keer nog niet voor hem gekomen was, en hij begon er zelfs al weer een weinig aan te twijfelen of hij wel ooit zou komen. Want hij was al wat moe en warm geworden en de kooplui hadden hem al gehoond in zijn brutale verzekeringen omtrent de waardevolle echtheid der tafelpooten; en twee hadden zelfs kalmweg na even kijken geweigerd te onderhandelen en hem heen gezonden, met zijn tafel en zijn bewondering-eischende aanprijzing en zijn overmoedige verwachting. En zoo was hij eindelijk met het hodje van den vijfden antiquair nogal blij geweest, en vooral ook blij, dat hij de tafel kwijt was, want zijn schedel deed ellendig pijn, zijn schouders en leden hingen verwrongen, en zijn geest was afgemat van al de gespannenheid en de langzame afpijniging van zijn hoop en zijn vreugde.

Joede vertelde eindelijk aan zijn vrouw en Jaapie zijn verkoop: dat was alles.... wat kon me der an doen? ’t ding was niks, besloot hij maar dadelijk, ’t was heelemaal niks, heelemaal niet compleet....

Jaapie had de oogen niet van Joede kunnen afwenden; de gang van de geschiedenis der tafel boorde als een martelwerktuig door zijn vleesch, alle leden en alle zenuwen saamkrimpend van de pijn der verdroevende, moordende ontgoocheling. De gemakkelijkheid, waarmee zijn rnoeder’s harde onge-