In de groote leerschool

KINDEREN 165

glans was voorgekomen als de eenige eenvoudige werkelijkheid van het bestaan, waarbij het slechts mogelijk en goed was te leven. Toen Jaapie er aan dacht, aan de mogelijkheid, dat zij allen, vader en moeder en de kinderen, gelukkig zouden worden, rilden huiveringen van vervoering door zijn lijf, koud en heet, langs zijn rug, en door zijn hoofd, dat scheen te spannen en van heerlijkheid leek een oogen-blik te zullen bersten. O, God, hen gelukkig te zien! Was het niet om te schreien? En toch te voelen alsof het feest op de wereld was?.... Jaapie zat stil op zijn hurken, en droomde; goud-brandende tranen schitterden bevend voor zijn oogen. Hij huiverde, het was of hij ziek was en toch gelukkig, o, gelukkig.... Als het nu niet anders werd, als het nu zoo bleef, dit, zooals-ie het nou mogelijk dacht.... Als dat nu werd, straks, over een uur, daarzoo, dadelijk....

Door de geluiden van steengoed, die tinkelden, door eentonig geneurie en gestamp van kinderen achter zich, geraakte hij weer met een even-kouden schok tot de dadelijk-scherper levende voorstelling van den dag. Moeder had al koffie gezet; ja, het duurde wel lang, en het duurde voort. Dat was wel pijnlijk. Nu het verlangen drong, was elke stap, die aanschuurde om den hoek van den kelder, en die niet van hem was, een teleurstelling, die een klein schokje van smartelijkheid stiet, als een licht ijlheidje van wanhoop, van de leegte der inzinking voelen om zich heen, een bonsje, een klein langszwiepinkje van het ongeluk, met een prikje, een fel adembenemend prikje in zijn hart. Dat bracht dan wel lange poozen van ontmoediging, van angst, waarin de oogen den blik hooger schenen te richten, dieper de ruimte van het verbeelden in, waar, achter het goudig gebied van de vreugde, de grauwe, kille, vochtig-zieke kuil was,