In de groote leerschool

156 SAM: GOUD SMIT

wat an, as je ’t maar treft. Of een stukkie sabel, of, of een vuil endje veter van een schoen van een generaal of een koning of godweet wat? as je maar de brutaliteit had om te zeggen: dat is ’t. Wie weet dat dan? Was *t dan niet waar?

Zoo’n tafel kon je totaal niks van zeggen. Dat was een loterij, ’t Kon een Niet wezen, ’t kon de honderdduizend wezen. God weet waarie vandaan kwam.

„Van Pomschtok,” spotte moeder.

„Van Pomschtok?” vroeg Joede, „nou, mischien van Pomschtok.... maar inderdaad, is ’t dan niet zoo?”

„Weet u wat?” zei Jaapie met innigen lach, „misschien is ’t wel de tafel, waar as, waar as Esther aan gezete is gewees, met Haman, uit de Megille, van Poerim.... adenoj, dan heb d’r aardig wat opgestaan op dat tafeltje, jonge.... dan heb d’r aardig veel fijne dingetjes op gelege.... mar....”

Moeder, ofschoon ze gelachen had om Jaapie’s begeerige opwinding, had de tafel uit het gesprek gedrongen; en vader was voortgegaan met zijn uitwijdingen over wonderlijke vondsten, ordeloos, zacht-opgewonden ook, den schralen avond dompelend in den gouddamp van zijn taaie hartstochtelijke levensliefde.... D’r waren van z’n leven nog wel heel wat dingetjes gebeurd.... van die geschiedenisjes, die je nooit vergeet.... natuurlijk ook, omdat je

altijd denkt, dat kan jou ook nog wel ’s overkomen----

Wat moest je wel zeggen van die doodstervend-arme schlemiel, die die gouen kroon had gevonden?

Een kroon.... ? een gouen kroon.... ?

Ja, een kroon.... geen kroon van zellef.... een kroon was het niet.... ’t was van een pastoor.... een priester dan eigenlijk.... een mijter heet dat.... Had