In de groote leerschool

152 SAM: GOUDSMIT

speelde nou al twintig jaar, en nog nooit, nog nooit van z’n leven kwam er iets anders als op z’n allerbest je eigen centen eruit. En je zag ’t zoo voor je oogen; *t ging soms zoo rakelings langs je heen, dat je ’t voelen kon, dat je d’r warm van werd.... Was niet verleden jaar vlak naast ’m op de mart een portie van de honderd duizend gevallen? bij vier sog’rem,*) arme luizebossen, die ’t toch ook maar zoo maar in den schoot gesmeten werd? Dat je ’tkon hooren rinkelen? Was Simon van Beever niet een mooie antiekzaak begonnen in de Hoogstraat? Waarom kon ’t dan niet evenzoo goed bij hem gebeuren?.... Hij zou er wel raad mee weten, lachte vader, maar best.... Een zaak beginnen, die wat was.... en anders.... nog wel niks doen ook.... was best, best uit te houen. Elke dag een endje wandelen, met een knap pakkie an.... een beetje de stad door, hier en daar ’s kijken, of een endje naar buiten, dat was ook nog zoo kwaad niet, al naar je zin zoo stond.... En moeder en de kinderen alles op tijd, je eten en drinken, dat was ook nog wel te boeren. Natuurlijk mocht Jaapie mee.... hij zou ’t ook goed hebben.

En elke avend kesouse mangele?....

Elke avend.... 'n half pond, daar....

Maar dan, vaak, tusschen de vriendelijk-gestemde besprekingen met zijn vader door, onder de bloedige knauwen der ontbering, waarvan hij veel met droom-lustige blijmoedigheid had leeren verdragen, hield Jaapie zelf stille feesten van gelukkige verwachting. Dan tooide en verheerlijkte hij de sjofele naakte waarschijnlijkheid van de toekomst met den gouden glans en het licht en de matige weelde van zijn zacht-innig geliefkoosde hoop en zijn warme begeerte, in de

^f) Kooplui.