In de groote leerschool

KINDEREN M9

overmeesterd en bedekt door de schrokkige vastzuiging van het luie aaszuchtige gedierte, terugstootend van aantastelijkheid en ziekmakend van zwaren, brutaal in het bloed binnendrijvenden stank, — vond-ie sorteeren een heerlijkheid. Soms ook, geniepig en verstorend, zaten ze tusschen de vodden: soepbeenderen, bij slordige dienstmeiden of vrouwen die ze opzettelijk bewaarden om ze te gelde te kunnen maken, ’s Zomers, met de witte maden, was het ’t ergste. Dan worstelde er verzet in hem tegen dat stuk voor stuk moeten aanpakken van die vuile glibberigheid, dat weeë, walging-verwekkende weeke, en dien stank van verrotting, die in de keel sloeg. Dan kon-ie er niet door en walgde bij iedere nieuwe viezigheid. Dan woelde de walging nog in hem rond, als ’t afgeloopen was, en pijnde de opstand nog na, en de tegenzin in de aanvaarding van die onverbiddelijke en onoverkomelijke lijfelijke vernedering. Als ze eindelijk in de kapotte zakken op de kar lagen, liep-ie erachter, en vooral als de wind naar hem toe was, dikte de stank weer in zijn keel; hij kneep zijn mond toe en keerde zich af, en duwde, duwde, op zij van de kar ademhalend bij wilde groote teugen. En bij ’t pakhuis of de schuit begon ’t nog eens opnieuw.... o, dat was verschrikkelijk. Dan was sorteeren rustig, een spelletje, een pleziertje.

Jaapie dreef met kracht de gedachte aan de beenderen van zich en schikte zich genoegelijk tusschen zijn

hoopjes. Dat was nu niet____dat was nu lekker niet....

Je genoot daar zoo van, als je voelde, dat nare dingen nu niet waren.... Een van de groote gonjebalen, die tegen den muur stonden, lag half uitgestort vóór hem, tusschen zijn gespreide voeten, en daaruit graaide hij telkens een plok ruw, en zocht elk reepje en lapje en dodje uit, ze ophoopend naar hun waarde: katoen,