In de groote leerschool

148 sam: goudsmit

bonden ratelkwijning van karren en wagens, en zwervende naslierten van ventergeroep. Bij het werk dat hem nog het liefste was van alles, was het gezellig zitten zoo, tusschen die twee werelden in: de verre stem van het prikkelend aantrekkelijk stadsgeweld, dat zonder hindernis, als met afgestompte scherpte, vriendelijk aankwam over de huizen, die als goede oude vrienden waren, met hun pittige vuile gaten en dofheden van deurnissen en ramen; en achter zich de gedurige zachter duiding van de binnenkamer. Hij kon daar rustig bij denken, onder het afpluizen van de vodjes stuk voor stuk, door zijn vingers, in hun zachtheid van aanvoeling, in de vertrouwelijkheid van hun stof en hun duffen geur en de afzonderende ombouwing van hun hoopjes. Het was zooveel beter dan de zware en moeilijke meubeldingen, zakken en rommel, met vader en moeder te versjouwen, van binnen op de kar of uit de stad weg naar huis. En ook nog beter dan het uitgaan met de voddenkar, met vader alleen, de buitenbuurten in of nog verder, de stad uit, soms uren weg en heele dagen lang. Al was dat vaak plezierig, omdat vader dan aardig was en dikwijls wat weggaf, krentenbrood, of kokernoot, of een kop chocola in een warm koffiehuis; maar het duurde zoo lang en je werd zoo moe, en hij wou nooit in de kar gaan zitten, omdat dat zoo aggenebbiesch was — nou, hij wou ’t nou eenmaal niet. Soms ging ’t regenen of nog erger, dat was gemeen; dan kwam je koud en rillig en doornat terug, maar dan was ’t ook wel fijn thuis. Maar erger, o, ’t ergste was: beene.... Als Japie dacht aan het inhalen en uitzoeken van beenderen, de rauwe, glibberige, bloederige, ontbindende beenderen van de koppenslagers, ’s zomers volgekropen van stille, sluwe, wittige gladde maden, als zooveel kleine verstorven lichaampjes, geheel