In de groote leerschool

142 SAM: GOUDSMIT

loos zitten en onafgebroken smalend lachen van den vader, dansten zij eindelijk lallend en bulkend de kamer rond, tot de vrouw het laatst gebleven lekkers verdeelde en de kruimels op hun handen uitschudde.

„En nou naar bed.... allah!” riep de vrouw. Zij opende de deur van den zolder en duwde moeizaam de schreeuwende kinderen er door naar boven. De grootmoeder was stil blijven zitten, angstig, verontrust, wachtend en slechts hopend op het tweede bakje koffie, om daarbij haar zuinig bewaarde koekje op te eten. Doch op eens had een der jongens zijn weg langs haar stoel genomen, en met een kreun en een grijnslach graaide hij naar het schoteltje. Moeder Zijpe zag met hevig spijtigen blik aan, hoe haar koekje gegrepen werd en onmiddellijk weggestoken en stuk-gevreten in den wild-lachenden mond van het kind, dat met een scheut van zijn zwenkende lijf naar boven vluchtte. Zij zag naar haar dochter, en al wat zij doen kon was slechts even haar hoofd te schudden: „Die kinders toch,” zei ze met een machtelooze poging tot glimlachen. Het was haar eenige voedsel sinds van morgen. Schuchter, tersluiks, zag ze toen op naar den schoonzoon, en vond op zijn gezicht wat ze in haar angst verwacht had: een stillen, nauw verborgen lach van verheugenis. Moeder Zijpe voelde een trilling van vrees rukken aan de stevigheid van haar mond.

Een oogenblik bleven zij nog sprakeloos zitten. Dan stond opeens de man op.

„Ik ga slape,” zei-ie.

,,’t Is alle avende vroeg bedtaid bai ons,” verklaarde de vrouw naar de moeder.

„Jah,” sprak vrouw Zijpe, knikkend.

Zij keek een oogenblik onbeholpen om zich heen, bangelijk, niet in staat tot besluiten. Dan stond ook