In de groote leerschool

MOEDER ZIJPE’S VERJAARDAG    141

„He’we toegekregen!” snauwde het kind terug met beslissende vermetele sluwheid.

De restjes kalm verknabbelend en verzuigend, slopen de andere kleinen rond. En de dochter zette koffie, het dunne vale brouwsel dadelijk schenkend tot over den rand der koppen die ze rondgaf. Moeder Zijpe greep met beide handen haar kommetje en slurpte schrokkend met haar dunne lippen de eerste verkwikkende slokken van haar verjaardag. De vrouw lei op elk der schoteltjes een bruinig vettig koekje, en toen de kinderen om koffie dwongen en schreeuwden onder het gedurig zwijgend en smalend lachen van den vader, gaf zij ze samen een kom, waaruit ze vechtend en schreeuwend om beurten te slurpen stonden, spuwend en hortend en elkander stootend en trappend zonder naar de grooten om te zien.

In het zwijgen van den man en de vrouw, vroeg vrouw Zijpe:

,,Waarom be’j verhuisd?”

„We zijn d’r oitgezet,” zei de dochter, schuw naar den man opblikkend. ,,’Dè* was te duur,” trachtte ze

dan te verbeteren, „de* was ’vaife en veertig stoivers____

hier doet ’t maar een gulden...., da scheelt... .” Zij stiet met een feilen stomp een jongen van haar weg, die zeurend om meer lekkers aan haar arm stond te trekken.

„Je het gehad.... je het toch gestolen.... d’r was baikans niks meer over....” bitste de vrouw.

„Niewaar.... niewaar!” schreeuwde het meisje, „we hewwe toegekrege.... kai-je zelf vrage, awwe

niet toegekrege hewwe----” De tweede en derde

jongen begonnen mee te schreeuwen en te lawaaien, en tergend trampelend met hatelijke grimassen de * handen uit te steken naar het zakdodje op tafel; zij stonden hun moeder op te jagen, en, onder het beweeg-