In de groote leerschool

136 SAM: GOUDSMIT

het leven, al was het slechts in de alleruitersten der verzorging van het lichaam, weer een weinig gewoon en dragelijk en verkalmend scheen — had zij haar gang bovenmatig opgejaagd vanaf den eersten dag dat zij was uitgetrokken. Zij had het oogenblik niet weten te vinden, waarop de geest, in een overblikking der onafwendbaarheden, het bestuur van zinnen en daden in een kloeken greep had kunnen nemen, om zoo de schamele rust te winnen der zorgzaam-sparende aanvaarding. Zij was niet bij machte geraakt, haar dagen kalm en taai te verdedigen tegen den wilden vijand der vernietiging, die zich op haar geworpen had. Zij kon niet met de kracht der bedaardheid den dood tegenblikken en voor zich uit dwingen; en zij rende hijgend de wegen over, jagend naar de rustplekken, die nooit anders dan doorgangshuizen konden blijven; zij had zich de beenen al scheef geloopen, die den bij de voeten spits eindigenden stand van een tang dreigden aan te nemen —■ en nog had zij het draven niet afgeleerd.

Het was een heldere winterdag, blauw en zuiver en zacht; met de pittige liefelijkheid van het voorjaar, die al te bespeuren en te besnuiven was in de wijdheid van de lucht en met een zonnigheid, die haar zwakke warmte al met de kracht van een innige begeerte had rondgedreven en haar glanzingen langs boomen en bouwsels gelegd, in een kinderlijk ongeduld. Het was of de wereld, gelijk een jonge vrouw veel uren voor het bal, de schoonheid en de kracht van haar tooi wilde beproeven, voor het geweldige feest van den zomer.

Vrouw Zijpe had den ganschen dag langs de rivier gehold, met slechts een korte tusschenpoos van rust, waarin zij aan het water gezeten, een stuk brood had genuttigd. En onder het haastige voortsjokken