In de groote leerschool

DE HENGELWEDSTRIJD 125

met Piet als getrokken gevolg, het terrein van den wedstrijd, waar midden in zwaar geboomte de plas in de reeds aan-warmende zon bijna rimpelloos lag te blinken. Daar was een plechtig gekrioel van heldhaftige, nauw van zenuwen bewogen strijders het water rond, een geblink van blikpuntjes aan de toppen der hengels, als het glansen en schitteren van zoovele koel-wreede lanstoppen vóór den schrikkelijken aanvang van den strijd. Daar, onder de blauwe lucht, die in haar wijze bejaardheid onbeweeglijk bleef, tusschen het machtige geboomte, dat wel bestemd scheen als een dichte wacht om bange samenzweringen, en dat wel de waardige omheining eener zoo volkskracht-kweekende bijeenkomst genoemd kon worden, als eens het woud op den bodem van hetzelfde land, waar Claudius den Bataven opstandigen durf instookte — daar zou dan binnen weinige oogenblikken, na het knallen der schoten, een pittig deel der natie zijn geoefende handen strekken, opdat de edelsten uit het puik der strijd vaardigen elkander tarten zouden in den strijd tegen het glibberige gedierte. En inderdaad, de plas lag daar uit binnen de omzooming van nerveus-warrelig groen, als een waar ontstellend strijdperk, vlak en onbewogen, in die schijnbaar koele wachting voor het schrikwekkende oogenblik, met alleen de weinige rimpels plots hier en daar, als vluchtige diepe zenuwtrekken, kort-hevige benauwdheden van de aan het Groote te offeren visschen, die het geweld van den kamp schenen te voorvoelen als sidderende stieren in de arena-hokken. Na het aandienen en wisselen van kaartjes en nummers had de Zeere, koen besloten, en met in zijn bijna gansch heldergebleven kop een krachtige driftige stemming tot aller vaardigheids vertoon — tusschen de vele deelnemers zijn plaats genomen aan den graskant van het water. Achter