In de groote leerschool

124 SAM: GOUD SMIT

blijven. Drie uit — drie thuis, geen kinderewerk. De Rooie, die lollig was, stond bij hem in een schitterende rede, hij zwoer hem trouw met opgestoken vingers, en al onderbrak hij zijn kameraadschappelijk pleidooi met fel-schokkende lachbuien, hij stond op het punt den Schele als een kostbaar bewijs van zijn solidariteit een simpele lafenis aan te bieden uit den binnenzak, toen de Zeere hem in een kloeke, doch korte toespraak wist te overtuigen van de broeder-schapsviering af te zien en den meer dan zwakken Benjamin dezen dronk, hoe noodig ook, te onthouden. Doch de grootste moeilijkheden bleven hun bespaard, want waar ook hier de liefde woonde, scheen de zege zich niet eindeloos te laten wachten en de menschelijke natuur kwam den kloeken en moedigen Zeere uit de pijnlijkheid dezer diplomatieke benarring verlossen, daar Kees plotseling zoo overmand scheen van slaap, dat hij in een soort van genoegelijke onwelheid met kleine oogjes, onder een lachenden vloek ineenkronkelde en op slag met een kinderlijke zucht in het gras scheen in te slapen.

Piet boog zich verrast over hem heen om een oogen-blik naar zijn verdere voornemens te informeeren. Maar de Zeere nam hem bij den arm, en, na het vischgerei bij Kees te hebben neergelegd, trok hij Piet mee verder den weg op, schijnbaar en tegenover de wereld die immer oordeelt, in innige vertrouwelijkheid zijn arm houdend, doch in waarheid, wijl ook deze broeder in den moeilijken tocht naar de plaats van den strijd reeds menigen droppel bitters geslikt en veel van zijn kracht en zekerheid scheen te hebben ingeboet. Zoo dan, terwijl hij zich voelde als een soldaat, die op weg naar de zekere zege reeds den eenen makker had zien vallen, en van den anderen, ernstig getroffen, weinig meer te verwachten had, bereikte de Zeere