In de groote leerschool

DE HENGELWEDSTRIJD 123

uit, en er was geen twijfel aan, of in een zoó teedere eensgezindheid zouden zij met hun drieën, eer de tijd van den wedstrijd halverwege verstreken was, de plas gansch en al van visschen hebben geleegd. Zij waren reeds luidruchtig geworden, voor ’t eind van de stad was bereikt, en daar, aan den Zeeburgerdijk,was de Schele regelrecht op een kroeg toegeloopen en schelde den waard op om nieuwen jenever, ’t Gretigst van allen, had hij al tweemaal met ’t fleschje van Piet en ééns met dat van den minder gullen ongehuwden Zeere een ernstig onderhoud gehad; doch daar hij naar hun meening zijn gevechtskracht en dus zijn waarde in de vennootschap begon te verliezen, had men hem eindelijk, onder ernstige vermaning geen gebbetjes te maken, geweigerd en koos hij nu voor den tweeden maal den koninklijken weg naar den tapper. Het ging niet aan zelfs den meest nobelen waard voor een enkele jajem te wekken, en dus, meer uit edelmoedig plichtsbesef dan wel uit begeerigheid, had hij bij elk een halfmaatje ingeslagen en de overtollige moeite van het overgieten in de flesch maar uit zuiver inzicht vermeden. Intusschen scheen zijn tong gezwollen, zijn blik en toon teeder tot weifeling toe, zijn plannen en beenen wankel geworden. En de Zeere, het nuchterst gebleven tijdens den tocht door de stad, het felst van beslotenheid, zijn helderheid en zijn klare spaarzaam te bewaren, vreesde een weinig heldhaftigen intocht op de strijdplaats en ried Kees met ernstigen drang naar huis te gaan. De Schele, vriendschappelijk bewogen, blafte dure eeden op zijn eerlijke voornemens en bezwoer hen, hem niet te verstooten en hem zijn deel der eer van het driemanschap te laten. Hij was een solide jongen, geen gebbetjes, geen trucs, geen smuigerij. Hij was geen verrajer, hij was een maat, ’n goeie maat, en ze moesten samen degelijke jongens