In de groote leerschool

122 SAM: GOUDSMIT

Zij hadden het oogenblik van vertrek schoon weten te benutten om een stillen eersten morgendronk uit den binnenzak te wijden aan de goede hoop en de sterke voornemens. En dit was zoo om de twee-, drie straathoeken herhaald, bijna onbewust, in een soort kinderlijk telkens heropenen van de feestelijkheid. En bij eiken toast waren ze enkele minuten blijven staan, geduldig wachtend tot ’t eene glaasje driemaal ingeschonken en driemaal geleegd was, en de heil-wenschen klonken als krachtige beslotenheden, als een ridderlijke gezworenheid om al wat ginds aan visch en prijs mocht leven, gezamenlijk te veroveren. Toen de eerste flinke teugen gedronken waren, kwam er geestdrift in de hoofden; verwachting en wijn deden de blikken allengs ontvonken, en na den zesden borrel, op de helft van den weg binnen de stad vermeesterd, stonden zij lichtelijk verheugd reeds midden in de straten stil; zij stieten elkaar aan, de plannen zwollen, er zouden geweldige dingen gebeuren, het was of zij het gerucht van de ontzaglijke visschen reeds hoorden, die ginds, in spanning, op hun meester-hengels lagen te wachten. Na het zevende glas werd het een zacht tumult in de straat, en, schoon taai in den strijd tegen de vijandige klare, en dus verre van dronken, had de bijzonder feestelijke hoeveelheid toch in de van spijs nog nuchtere lichamen de opgewondenheid tot een vurige vervoering doen opbranden. Reeds sloegen hun heldhaftige geluiden echo’s in de leege straten, en een diender, met de handen op zijn rug, had al met fronsende blikken langs hen heen gewandeld, doch hef getij van den vroegen Zondagmorgen had hem doen zwijgen en erger dingen voorkomen. Zij hadden hem niet opgemerkt, slechts bezig met hun zegetocht, waarvan de glorie reeds begonnen scheen. Zij maten hun heldhaftige plannen tegen elkaar