In de groote leerschool

DE HENGELWEDSTRIJD 121

En Piet zei droog:

„Je mot ’r niks fe segge, ’k hè gehoord fan ’n mesjien die d’r komme sal, da’s soo’n beweging — doar gee je an de eene kant e mèd op stroat ’n soen en aan de andere kant sit ’n kerel ’t in de krant te lese”....

„Nou breek me klomp,” zei de Scheele, „moar goa we mit se drieë noar die visserai?”

Ze spraken onmiddellijk af, met luide klappen in eikaars handen en duwen en stompen. En Piet, opgewonden, zei rood, met een kriebeling in z’n keel:

„Loate me nou mit se drieë jonges toch effe de hoogste praize in de wacht slepe,.... loate me nou es manne wese”....

,,’t Is de moeite,” smaalde de Zeere, „mit ’n boarsie of wat.” *

Ze knipoogden tegen elkaar en lachten, en ’t was af gesproken om te gaan en de boel te verneuriën.

* * *

Zaterdagnacht vier uur hadden ze afgesproken bij de Zeere aan huis. Maar de popeling zat er zoo in, dat de Schele al om drie uur de ramen van Piet bombardeerde, die onmiddellijk naar buiten rende omdat-ie • in zoo’n nacht van verwachting aan slapen niet had kunnen denken. En ’t was nog geen vier en al klaar lichte dag met wat vroege fijne zon, toen ze met de gelukwenschen der vrouwen, dezen keer bijster gezind, ook met die van de Zeere’s hospita, wijl ze hopende was, als geestelijke toerusting — en met voor de overige goede slaging drie fleschjes in drie binnenzakken met één glas zonder voet, uit het nog luwe stadshart naar den buitenkant slenterden. De hengels in de handen, de vischtrommels aan riempjes op den rug, lolden ze voort met gepraat en gelach, dat gedempt verliep in de groote Zondagmorgenstilte rondom.