In de groote leerschool

DE HENGELWEDSTRIJD II9

citeerde de Rooie nog eens, „weet jai van wie die deftighaad is?” vroeg-ie naar den Zeere.

En zelf meteen antwoordend:

„Da’s van de pokdaolige barbier uit de Hartestroat, hè, dat is zoo’n broanie.”

„Och man,” nikte de Zeere met zijn borst vooruit, „of dat ’n broanie is, die skrijft ongezonde stukke in de krant, ferloast nog, in de Dobber, woar was dat ook weer over van die snuiter....”

„Over me laars,” zei de Schele, en hij stiet het gesprek over den mottigen scheerder af met een schouderduw. Wat kon ’t ’m waaie, hij was nou vol over den wedstrijd; z’n kop zat vol met ’t gewirwar der prijzen.

„Reken es an,” fantaseerde hij, „aje toch es zoo’n poar honderd gulde kon binne krège, hè, mit soon poar fissies,” en hij neep z’n vuist alsof hij een lichte hengel omhoog trok.

„Soo’n twee honderd twee honderd faftig gulde — jonge jonge.... je mot ’r door den dag heel wat meer voor na bove hoale”....

Alle handen in de broekzakken, schurkten de losse kielen op, van zuivere beamings-innigheid, en de Zeere smakte met de lippen.

’t Is ’n pure goudmèn-beweging,” meende hij, „twee honderd faftig gulde.... goa d’r moar an-stoan”....

Een half uur lang onder het naar-huis gaan deden zij zich te goed aan de schitterende toekomsten, die ’t affiche van „het Dobbertje” voor hen open brak.

Zij smeten met de honderden guldens en zwommen door het zilver. Ze behaalden alle prijzen met hun drieën, en na menigen plezierigen avond zaten ze reeds gezamenlijk bestemmingen vast te stellen voor de resteerende groote bom. De Rooie wou twee maanden