In de groote leerschool

12 SAM: GOUDSMIT

En met het zwijgende hoofdgeschud van de moeder, stil-drukkend, voor z’n oogen, beproefde hij geheel ontmoedigd, klagend, z’n verdediging.... :    „W’r

foor?.... loat ze nou.... loàt ze nou effe mit z’n drieë dirrekteurs an de loone goan knibbele, vemorrege weer onverwachts? loàt ze nou effe ons ’n poar guide in de week bijkans ofprutse mit ’r lui valsche streke.... mit ’r lui gansch nieuwe stukwerrekbeweging? da’ kàn toch ommers niet? Nèt of ’t ons voordeel is.... moar ondertussche.... Soaterdagoavond mit ’n dertig of vijf en dertig stuivers minder in je hand noar huis?”

,,En nau moar stàke!” riep Jans, ,,nou morrege da’lijk moar de boel neersmijte hè? en ’n Soaterdag da’lijk mit niks noar huis hè? en pas zoo’n merakelsche slechte tijd achter de rug zonder cent verdienste.”

—    ,,Wa’ jij dan?” waagde hij, ,,wa’ jij dan? voor niks werreke. ... en alles moar loate anleune?”

,,Da’ je je âge weer effe heb loate opstoke!” beet Jans in haar drift, naar haar moeder telkens omziend als om haar sterking te vragen in het haar vertrouwd-bekende zwijgen en witjes naar de tafel kijken, ,,joa.... die rekenbeweging daar weet ik niks van af.... moar jij staakt niet mee hoor! ik sou jou danke, om heelegaar d’r onder te komme.... je ken nergens voor geen cent meer krège.... ik heb geen sin om te verhongere hoor.... jij doet nie mee!”

,,Zai wel motte.... ze doenallemoal toch mee....” verweerde hij moedeloos.

—    ,,Mit de mond,” vinnigde Jans, àl sterker haar verlies voelend en de dreiging der wanhopige honger-dagen, pas ontkomen, nog niet eens lijfelijk vergeten, in lang nog niet tot de laatste kerving toe verwonnen — en ze voelde een verdriet in haar hoofd nijpen, zonder feiten-beheersching, zonder inblikkende vijandige oorzakelijkheden — de tranen drongen haar oogen in.