In de groote leerschool

IIO SAM: GOUDSMIT

tob om een slag werk, waartegen hij nu weer opnieuw moest gaan vechten — en nu voor goed. Het leed van het groote gemis der rijke, verjongende levens-aanwinst, dat hij nu al voelde als een groei-benauwende overplanting, voor zijn eigen lijf, voor de verruimende bestendiging en kweeking zijner beste krachten. Dat hij er ook nooit aan gedacht had, dat dit eens uit zou zijn. Dat de wereld hem dit immers niet zou laten....

Den volgenden morgen, uren lang in de stad, was het voornemen om van haar af te zien een leed als een afsterving van jeugd, als een uitsnijding van jong vleesch, zoo knagend en bloedig. Hij bleef heel den morgen weg; hij slenterde langs de kaden en zocht geen werk, hij ontliep de maats vanuit de verte, en proefde als een bitterheid en een brand het verdriet van de groote, lange, afgenepen en ontscheurde offering. Moe in zijn kop van de pijn liep hij naar huis en sprak niet. De kinderen om hem heen begonnen te stoeien, hij weerde ze af. Hij stond voor het raam naar den overkant van grauwe geveltjes te staren, die als één schenen met de vuile, verwaarloosde sneeuwkorst van de steeg, en hij walgde van tegenzin in de nieuwe omgeving, die zich om hem klemde en hem scheen te verontreinigen met een ouden, aan zijn vurigheid en zijn jonge kracht moorddadig-vijandigen adem.

Maar in den namiddag kwamen vroolijke mannenstappen de trap op, en opgewekte stemmen klonken op het portaal.

Of hij boven was? Of Tines er was? Het waren Martens en ,Kees Jongemans, een hardlooper voor de Beweging. Hij sloeg hem op den schouder, dat hij een eind terugviel en kneep hem zijn vingers bijna af.

„Smeerlap!” lachte hij, „mo’jij de Moffebaas z’n vrouw verleie? Ja, kèk maar nie zoo sip. . . . doaarvan