In de groote leerschool

DE ONVERBETERLIJKE IO9

Hij stond op, de handen in zijn zakken. Bets had geen woord tot de kinderen over hem gesproken. Ja, dat was toch maar zoo. Dat was ’n beroerd werk met dat goed. Dat smoesde je toch maar niet makkelijk weg, da’j toch nog ’n hoop om ze gaf. Vanzellef.... ’t waren ’r toch ook van je zellef hè... . En ze kregen naderhand net precies zoo’n kluif as jij ook, om ’r te komen. Hij sprak niet; hij vocht in zichzelve de laatste aarzeling van onverklaardheid uit, die er hokte tusschen zijn liefde voor Jans, en voor de kinderen. Nou ja.... da was nou eenmaal zoo. Hij had toch nooit niks verzwegen of gehuicheld.... je was vader — maar je bleef toch kerel — daar ging niks van af.... Hij keerde zich naar Bets.

„Zal d’r wel van motte komme hè?” zei hij kalm-zwaar.

„De moj eigens maar wete hoor....” zei ze, „ik dwing je niet....”

„Jij niet....” zei hij.

Zij zag op, gereed tegen hem uit te vallen.

„Nou ja,” redeneerde hij, „ik sie toch ommers wel, da’k voor de wage mot, Bets.... jij krijgt ’m d’r toch zoo niet uit — en de rommel zit zoo vast wie ’n muur. ...”

Zij had omlaag gezien. Als hij maar bleef. Dan kwam de rest wel.

„De rommel?,” grapte zij met onderdrukte vreugde, „de rommel sit in de lommerd....”

„Daar sit ze ja vast genog” — zei hij.

Hij bedwong zich verder. En zuchtte stil, diep op. De rommel zat — en hij d’r bij.... Hij stond met zijn kop omlaag, zijn bovenlichaam gedoken, als wilde hij het leed opvangen, dat hem, van voor hem in het gezicht, grimmig-weg op zijn nek werd geladen. Het leed van den afmattenden nood in den zwaren