In de groote leerschool

io8 SAM: GOUDSMIT

schen de tanden; zij aanvaardden het grinnekend en met schitterende blikken in de zijne, van plezier om die overvloedige vereeniging van worst en krentenbrood en allerhande. Zij lachten naar hun moeder en hielden het in de hoogte en zagen rond en schitter-oogden weer tegen elkander, steeds grinnekend en schouderschokkend van zoo overstelpende weelde. Na een oogenblik was door het geruchtige plezier ook Stientje wakker geworden; zij kroop uit bed en waggelde met nog dikke gesloten oogen naar hen toe.

,,Hoho. ...” lachte Bets, „d'r hai je die ook.... val niet over je hemd meid.... ze het ’n hemd van Tines an.... kijk es.... kijk es!”

„Vooruit maar.... d’r kan nog meer bij!” riep Tines.... ,,nee meid.... ’k heb nur twee knieë hoor.” Het werd een oogenblik luidruchtig, en Bets schaterde van scherp-bewuste blijdschap, tot ze plots inhield en met roode oogen sst! riep, omdat zij vreesde dat de kleinste wakker zou worden.

„Da’s waar ook,” zei Tines, „die he’k nog heelendal nie’ gezien, da’ kuiken....” En hij liep even naar de keuken, waar in een ledikant, dat *s avonds naar de kamer werd overgebracht, het halfjarig jongste sliep.

„Net eender as de rest....” zei hij onverschillig toen hij terug kwam, „a’j voor *n hallefie gebore wordt.... dan wor je geen rijksdaalder....” De kinderen, na aan al het lekkers geknauwd en gescheurd te hebben, gingen weer in bed, toen Tines met de beide jongens een rondgang door de kamer had gezongen. Op den rand van den beddeplank loerden zij hem lachend toe; hij zag hun kale kopjes met verhefd-gerekte langzaamheid wijken om de gordijnen, en hij voelde de groote vriendschap, waarmee hun oolijke oogen hem al w^Teer toelachten.