In de groote leerschool

DE ONVERBETERLIJKE 107

ja, de wereld was nog sterk tegen wie zijn hand tegen haar ophief. Dat duurde nog wel even, voor ’t beter werd. A’j ’t maar wist. ... as iedere werkman ’t maar snapte.... De stem van Bets riep hem: of-ie nog koffie wou? Hij zag haar eens aan. Je kon ’t haar toch niet laten voelen, da’j eigenlijk niet genog meer an ’r had? Maar da’ nam nie’ weg. ... je zat ’r in. . . . Koffie? Nee, hij wou geen leut meer. En hij begon even te zingen door de kamer, het hatelijk verloop der dingen honend, zonder Bets te kunnen kwetsen.

,,Tines pas op, de koffie die kookt.

Van een-twee-drie!. . ..”

In bed schuifelde beweging, en opeens, door de eerst vreemde, zingende stem gewekt, staken twee kinderen hun hoofdjes tusschen de gore gordijn-lappen uit en sprongen op den houten vloer. Slaperig nog, voorttastend onder de lichte verwarring van het onverwachte leven in huis, drentelden Jantje en Tienesje aarzelend op den vader toe.

Het waren de twee oudsten, van vier en vijf jaar. „Zoo jonges?” riep Tines hen toe. Hij nam zijn pijp uit den mond, en noodigde hen bij zich. Een oogenblik terughoudend, daar vader’s afwezigheid van een half jaar de vertrouwelijkheid had uitgesleten, raakten de kinderen toch langzaam klaar-wakker en met Tines aan het stoeien. Hij was er goed bij gaan zitten en zij klommen op zijn knie, ieder een knuist in vaders hand. Het was toch aardig goed. Hij lachte hen toe, en terwijl zij elkander aanmoedigden, kwam hun herinnering los en hun genegenheid terug, en er was toch een kleinere, warme, zoete vreugde in hem, ze weer eens bij zich te hebben. Hij gaf hen elk een zoen, een eind krentenbrood in de eene hand en een stuk leverworst in de andere en een paar mopjes tus-