In de groote leerschool

ioó SAM: GOUDSMIT

maar bij elkaar in de kost zouen gaan. Ze hadden saam een huisje gehuurd en afgesproken, de kindertjes maar in Afrika te laten. — Pijn deed het nou, te denken dat die tijd van hartstochtelijke werkzaamheid en stevige vreugde zoo bloedig was afgeknapt. Toen was die maand zitten gekomen, in tevreden opstandigheid begonnen, beu en met bitterder en vuriger voornemens geëindigd. Voor dat woordje. Stom, a’j ’t weten kon, ja. Maar altijd je bek maar in te toome, da’ was ook geen kleinigheid. Aj zoo’n avond voor de lui stond en je liep warm. ... en je had die luize-koppe van klabakke om je heen staan mit ’r slaperig poorum — van geen boe of bah van de heele vuile mikmak te snappe.... dan haj je pedoome wel ’s zin om ’r in te snije — rang! dan re je de woorde je kop uit. En da’ stonge die smuigers mit ’r tamme boekie klaar. . . . Affijn. . . . gehad. . . . wist-ie tenminste hoe de Mofrikaansche Bajes d’r ui’ zag van binne ook .... Maar da’ die nou van Jans weg was.... da’ was een bezope klap op z’n wang. Mit Bets kon-ie z’n eige nou’ wel in een kloostertje doen. . . . nou ja. . . . ’t was toch waar? A’j eenmaal weer ’n jonge snuiter was geworre. . . . dan wier je maar zoo licht niet weer ’n suffert. .. . ’t Was waar: ze had ’r beste jaren gegeven, Bets. Haalt je de rooie duivel — a’j werkmanskind en werkmansvrouw was, en je had dan vier kuikens in ’t nest, dan bleef je geen jongedame, en dan gebrek maar plentie.... Maar da’ was ook verkeerd ingepikt, da’ was vast. Nee, hij kon niet weer weg — da’ was hier de nieuwe Bajes hoor.... en voor lang. . . .

Hij voelde de diepe snijding van het verlies, want hij begreep dat hij dan wel hier zou blijven klitten en insleuren, dat dat nieuwe, verjongende leven hem dan wel voor goed ontnomen zou blijven. O,