Zoekenden

88

snoef door de herinnering aan eigen tegenloop bovendien. Met gijntjes telkens wou-ie zich weer «temming opschroeven, zonder den weinig geliefden neef ongastvrij te zijn. Maar onophoudelijk verbitterde die weer zijn joligheid, door steeds, izijdelings-vertrouwelijk of in een listige omwikkeling van gijntjes, op zijn gelukkige zaken terug te komen. Pas had-ie Beem's als afleiding bedoelden mop over een Poolschen jood vermoord, door de helft haastig mee te vertellen, of hij sprak weer over goocheme zetten, die z'n makelaar met in- en verkoop van z'n Amerikaansche papiertjes geleverd had, en begon dan plots weer, verernstigend, schijnbaar te klagen over den grooten last die je maar van huizen had. Ze wouen godweetwat voor reparatie hebben in een jaar tijd; alle maanden had-ie een tim-mermans- en metselaarsrekening te 'betalen; as-ie er goedkoop af kon komen, dan wou-ie wel. Wist hij soms ’n goeie kooper voor 'm? D’r was wat an te verdienen voor 'm. En toen-ie Beem zag glimlachen: „Och, ie komen ook niet met die luigies in conneksie hè?" Maar Beem maakte ’t met 'n pretje af:

„’k Bin zélf nog pas an ’n huussien blieven hangen," zei-ie.

„Zoo?" vroeg de Beer met achterovergenegen hoofd, „iè bin blieven hangen an 'n huus? hoe det zoo?"

„Nou ja, an 'n huus," glimlachte de ouwe door, „an 'n huussien altied.... 't was geen paleis van zellef.”

„Nou ja, maar hoe kwam det dan zoo? Hoe kwam det dan?"

„ Joa, det kan zoo loopen, hè," lachte de ouwe droogjes, ,,‘k liepe de Wittenstroate deur en toe ging ik zoo dichte langs de mure heene. ... en doar izat 'n spieker in... . 't liep nog goed of, maar 'k had toch 'n heele 9cheure in mien jasse. ..."

De Beer’s breede beruigde mond lachte droog-schaterend op. Hij was goéd, Toures Mousche, hij was