Zoekenden

86

zwanger, ja? werachtig?" Naatje, serieus-trotsch, met om die meerderheid wan getrouwde vrouw, een glimlach zelfs, die 'haar neus in de punt zich rekken deed, vertelde van ja, ze was zwanger, ze verwachtte in December een kind. Moos, links naast haar, hoorde dat, zag even op van 't gesprek met de mannen öm hen, 'boog izich naar haar en vroeg, terwijl hij met valsche gevoeligheid haar hand nam, wat ze zei. Zij lachte hem, lichtjes verteederd toe: „Nee, ze had ’t tegen Jette." Bang-mijmerend zag Jette, van hun tweeën af, plotseling voor zich. .. .: wat was dat opeens dat haar zoo hüiverig-droef deed zijn. . . . was het dat die twee saam een kind verwachtten? Hièld ize niet van Naatje? Wèl kroop een smartelijke afgunst naar haar keel: zoo iets zou in haar leven wel nooit meer gebeuren gaan. Ze had wel eens gehoopt, vroeger, dat Moos, haar neef toch, haar vragen zou; maar ze was leelijk en arm gebleven, en waarvoor zouen ze haar ook nemen? Ze hadden een hekel aan 'r, ja, ja!. . . . Ze was wel nooit verliefd geweest, maar ze had toch wel verlangd naar den bruidegom, heel lang en steeds heviger en meer ontwrichtend, eerst eiken dag met overdreven kinderlijkheid, eindelijk vol nijd en met afgematte verbeel-dingsdrift hopend op 't naderen van een bruiloftstijd als pp een sprookjesachtige verlossing. Diep in de veertig nu, voelde ze zich langzaam gerekend bij de oude vrouwen; verlatenheid schreide dan bij oogen-blikken zacht in haar op, en de doffe moedeloosheid kwam, om die moordende zekerheid, dat elke leege dag de lieve hoop heviger verlamde. De angst om dat gelukloos wègleven van 't bestaan, neep nu, hier midden in de .volheid der feestvreugde, haar even wijder-voerende droefenis tot wanhopige prikkelbaarheid. En ze dacht weer aan Naatje en aan haar glimlach: nee, nee, ze hield toch niet van Naatje. Ze glimlachte tegen haar, Naatje, omdat ze wel wist, dat de mannen met de voet tegen baar aanschopte. Ze wou 'r toch altijd