Zoekenden

Joop zich, al bijna twee jaar geleden an hen gescheiden had en een eigen aan de overzij begonnen was, volgden iwe Beem en z'n vrouw alle beweeg in a z'n huisje vanuit het halfdonker van hun binnenkamer. Tusschen de heele en versneden vleeschrompen door in den winkel en onder 't rieten gordijntje door van de voordeur, viel het hen gemakkelijk van al zijn zaken op de hoogte te blijven: ze zagen, wie er op visite kwam, en ze begrepen waarom; ze merkten wie zijn winkel binnenging en berekenden met onzekeren ijver, hoe hij, met de taaiheid van een hongerigen wolf, uit de kostbare kudde van hun klanten een enkelen nu en dan had weten weg te sleepen. Uit de kamer, drie traptreêtjes lager dan de winkel, zagen ze over de keien heen naar 't smalle huisje rechts aan d'overkant, gehinderd alleen door de glooiing der hoofdstraat, waar 't met z'n lage deur en ramen achter wegdook. Het was een van de laatst zichtbare huisjes: een onoogelijk uitspitsend geveltje van smoezelig chocoladebruine steenen met ouwe kalkvoegjes uitgekrabbeld grijswit, twee smal-hooge ramen met gele kozijnen, één met vet en vleesch op aangehaakt uitstal-plankje, één met koschere kaas en potjes mosterd. Dat laatste was Joop gaan aanpakken toen 't duizendje, een erfenisje van een peetoom, in den eersten heftigen concurrentiestrijd, al bijna opgevochten was, en het al begon te dreigen naar hongeren.

De winkeldeur, bruin, met vier kleine ruitjes achter tralie-ijzertjes, stond bijna altijd open, den doorkijk