Zoekenden

84

nigen hoed op zijn oorlappen gezakt, als niets wetend van wat öm hem was en nu en dan rochelend, zwaar-diep opzwoegend; Lion en Joede rechts en links van hem, kijkend vóór zich naar pratenden en binnenkomenden, maar niet sprekend dan nu en dan een groet, of een rauwe geestigheid, als verwenschte wel-voegelijkheid uit hun aan simpelste vreugdigheid gansoh vreemde denken moeizaam opgezocht. Aan de smalle tafelzij, naast de breedkorie, woestbaardige leelijkheid van Lion zat alleen mooie Rozette, achterom gebogen naar Naatje en Jette aan de andere zij der dientafel, en zei en vroeg daar haar onverschillige dingen; zij durfde niet weggaan nog, om haar Vader en Moeder, maar ze bedacht 't, wel graag te willen.... en toch weer niét ook. . . . och, ze wist ook nooit dan weer hóe te doen. Zij vond in huis, in de heele omgeving van toch schijnbaar lieven, héel-bekenden, nóóit dat wat ze wel wou; maar ze wist 't niet, jong en speelsoh nog en zonder de waarachtigheid van 'het gebrek, die haar latente zieleleven allicht tot kernigen en blijderen wasdom zou hebben gepijnigd. Zij las en speelde en leerde wat als velen, nooit diep, nooit bizonder, en daarom, wijl in zich dragend fijner krachten, vaak machteloos-ontevreden en toch daarover zoo verwonderd. . . . even tusschen de voldaanheid en het verder gaan in.

Zij scheen ongewoon ‘beminnelijk vandaag aan Naatje en Jette: verbeel-je, zij praatte, zij, Rozette, zoo'n nuf anders. Maar ze moesten telkens weg om te bedienen; Jette schonk maar en leegde den grooten koektrommel, de zakken met schuim, gaf enkelen kinderen fondantjes; 't partijtje gaf hen een trap achteruit en in den slechten zomertijd nog wel. Teruggekomen bij elkaar in een oogenblik rust, als allen gebruikten, raakten ze met haar tweeën, Naatje en Jette, in intiem gesprek, zacht babbelend, in voor 't eerst weer wat gemakkelijker gemeenzaamheid. Langs Moe-